पोखरामा प्याराग्लाइडिङ्ग

इन्जिन बिनाको झोलुन्गो मा बसेर उडिराको म (अगाडी) र मलाई उडाउने बुल्गेरियाको पाइलट।  

आकाशमा चरा जस्तै निस्फिक्री उड्नु सायद् धेरैको धोको हुन्छ। मेरो त्यो धोको हिजो पुरा गरे। पहिले (सानो हुदा) खुब उड्थे सपनामा। धेरै माथी त हैन, ठीक्क ठिक्क। हाम्रो तिरका (दाङ) चुरे पहाड जति माथि, ताकी तलका जिनिस नी देख्न पाइयोस। अरुलाई फुर्ती नी लाउन पाइयोस्- अरुले आफू उडेको देखुन टाइपको। कहीले बाघ जस्ता जनावरबाट बच्न त कहीले चोर्-डांका जस्ता मान्छेबाट। के भन्ने चलन छ भने, बड्ने उमेरको मान्छे सपनामा उड्छन वा कुनै चिज राम्रो हुँदै छ, सफलता मिल्दै छ। आजभोलि कहीले काहि मात्रै सपनामा उड्छु। बर्षको एक वा दुई पटक मात्रै। मेरो बढ्ने उमेर त गैसकेको हो, तर सफलता/प्रगती नी ठप्पै हुन थालेको हो त? त्यो त तिनैले जानुन जस्ले सपनामा उडेको अर्थ लाउछन्। 

इन्जिनवाला ठुला प्लेनमा त धेरै पटक उडे। तर इन्जिन नभाको जिनिसमा उडेको पहिलो पटक्।

पोखराको सराङ्कोटबाट हुने प्याराग्लाइडिङको बारेमा पत्रिका तीर पढेर र फेसबुक तीर अरुको फोटो हेरेर मलाइ नी उड्ने रहर थ्यो। यो भन्दा पछिल्लो पटक तिन वर्ष पहिले चाइनिज गुम्बा घुम्ने क्रम मा लस्करै उडेका दर्जनौ गलाइडर देखेर त्यसरी नै उड्ने चाहना अझ बढेको थियो। तर त्यस पटक समयको अभाबले पुरा नभएको मेरो रहर यस्पालीको पोखरा बसाइमा पूरा भयो।

उड्ने तरखर। त्यो माथिको हाम्रो पखेटा। मसिना डोरीले त्यो पखेटा लाइ पाइलटले कन्ट्रोल गर्छन। 

अस्ति बुज्न गैयो लेक साइड तिर। दुई वटा कम्पनीको अफिस छिरियो। हाम्रो उदेस्य थियो अली सस्तोमा कहाँ कसरी प्याराग्लाइडिङ गर्न सकिन्छ भनेर बुज्ने। दुइटै कम्पनीको एउटै रेट रैछ। नेपालि लाई लग्भग बिदेशिको भन्दा आधा पैसो। त्यसले केही राहत मिल्यो भनम न। ५६ सय नेपालीमा एक जनालाई आधा घन्टा उढाउने। त्यसमा भ्याट र अन्य सरकारी दस्तुर पनि हिसाब गरेको तर फोटो/भिडियो खिचेको छुट्टै लाग्ने रैछ। त्यो चाइ नेपालि १७ सय। यो अली बढी नै लाग्यो। हुनत आफै खिचेनी हुने हो, तर त्यसको लागि रेगुलर क्यमेरा मात्रै भएर नहुने, अली लामो डन्ठिमा जोडेको भयो भने मात्रै अली पर बाट खिच्न मिल्छ जस्ले गर्दा पुरै भ्यू (प्यासेन्जरको र ग्लाइडर्को) आउछ। हाते क्यामेराले खिच्यो भने आफ्नो त टाउको मात्रै त आउने हो नि। जे होस् हाम्ले हिजो लाई उड्ने निर्णय गरिम्। एक्जना साथिको दाइको को को ----पाइलट रैछन अमित दाइ भन्ने। तीनलाई भनेर एक्जनाको जम्मा जम्मी नेपाली ६६००।- मा मिलाइयो फोटो/भिडियो सहित। मेरो विचारमा यस्तो गोरु बेचेको साईनो लाउने सबैलाई लिने रेट होला यो। 

माथि पुगेर मजा लिदै। पछाडी सेता हिमाल देखिन्छन। 

हिजको भन्दा आज मौसम् अली खुलेको छ। आजभोलि पोखरामा नी अली अली हुस्सु लाग्ने रैछ। तर तराई तीरको जस्तो हैन नि। घाम लाग्छ तर पुरै द्रिस्य सफा नदेखिने। हिजो न उडेर अली सफा मौसम् कुर्ने हो की भन्ने सोचेको हो। तर त्यस्तो स्थिति आउन अली गार्है हुन्छ भन्ने बुझे पछि कुर्ने कुरो भएन। नत्र दशैं ताका निकै राम्रो मौसम् हुन्छ अनि उडेर हेर्दाको द्रिस्य निकै मनमोहक हुन्छ। जता ततै सफा देखिन्छ।  

एउटा सानो फारम भरेसी कम्पनिकै गाडिले सराङ्कोट सम्म पुर्यायो। एकछिन उड्ने ठाउमा पुगेपछि हावाको स्थिति बुझेर उड्ने तरखर भयो। मेरो भागमा बुल्गेरियाको Evgeni नामको पाइलट पर्यो। छोटो निर्देशन दियो उड्ने बेलामा के गर्ने के नगर्ने भनेर। उसले जे भन्छ हुन्छ हुन्छ भन्दै गए। एकै छिनमा ग्लाइडर उड्यो। सानो हुदा खेरि गिद्द उडेको खुब हेर्थिम हाम्ले। त्यसले उड्ने बेलामा एकछिन हिद्छ छिटो छिटो अनि जमिन छोड्छ। हाम्ले नि त्यसै गरिम। भिरालो परेको जमिन मा 8-10 पाइलो अगाडी बडेसी ग्लाइडरले भुइँ छोड्यो। त्यसैमा खुब मजा आयो। एकछिन पछि अलि माथि पुग्यो। त्यसपछि सबै आफु भन्दा तल। उत्तर तिर सेता हिमाल। मनास्लु, माछापुछ्रे, अन्नपूर्ण भनेर मेरो पाइलटले ब्याख्या गर्दै थ्यो। दखिन तिर फेवा ताल, त्यसमाथिको डडामा विश्व शान्ति गुम्बा। पोखराको मुख्य बजार भने तेती राम्रो संग देख्खेन। हामि जस्तै उड्ने अरु 15-20 वटा ग्लाइडर थिय होलान आकाश मा। रंगी चंगी। खुसीले निस्केका आवाजहरु।

अरु उडन्तेहरु देखिन्छन। 

आफु भन्दा अरुको ग्लाइडर स्पिडमा उडेको जस्तो देखिने रैछ। मैले पाइलटलाइ सोदेको सबैको स्पिड उस्तै हो भन्थ्यो। ~45km/hr. केहि बेर सम्म मजाले धेरै पटक फन्को मरे पछि ग्लाइडर ल्याण्ड गर्ने ठाउँ फेवा ताल तिर लाग्यो। झोला जस्तो झोलुन्गो मा बसेर हात खुट्टा फैलाएर हावामा तैरिरनुको मजा कसरि ब्याख्या गर्ने। 30 मिन को समय नि टन्नै हुने रैछ। पछि फेवा तालको छेवैमा लाण्डिङ्ग गर्दा बिस्तारै घुम्दै घुम्दै उचाइ कम गर्दै नजिकै आउदा भने मलाइ अलि pressure diff अनुभव भयो। जब जमिनको जनिकै पुगियो तब ग्लाइडरको गति बढि जस्तो लाग्ने रैछ। जमिन टेक्ने बेलामा अलि सतर्क हुनु पर्ने रैछ। खुट्टाले टेक्ने कि बस्ने पाइलट्ले निर्देशन गर्छन। त्यहा बाट कम्पनिको कार्यालय सम्म उनीहरुकै गाडिले ल्याइदियो। 

फर्के पछि धेरैको प्रश्न थियो- कस्तो अनुभव भयो? मेरो उत्तर थियो खुब मजा आयो। कम्तिमा एकपटक सबैले गर्नु पर्ने। अर्को प्रश्न थ्यो- डर लागेन? मैले भने "लाग्दै लागेन"। यसपालिको जाडो बिदाको घुम घाम अबिस्मरणिय भयो।

माछापुछ्रे, अन्नपुर्ण पछाडी तिर 

फेवा ताल तिर। तल देखिएको माछा पालन हो कि? 

अमेरिकामा राजेश हमालको डान्स

गत शनिबार (अघिल्लो हप्ता) राजेश हमाल र करिश्माको डान्स हेर्न कोलोराडोको बोल्डर गइयो। राजेश हमालको डान्स कस्तो होला र भन्ने थ्यो। फिलिमहरुमा हेरेको, तेस्तो नि डान्स हुन्छ र?

नेपालका हिरो हिरोनीहरु बिदेश गए भने तिनले डान्स गर्छन। बिशेसगरि हिरोनिहरु। बलिवुडका कति हिरो हिरोनिले अम्रिका आएर स्टेजमा नाच्दा हुन र? तर नेपालीहरुले गर्छन। आफ्ना दर्शकको माया वा मुद्राको माया। मुख्य पेशा नृत्य नभए नि नाचिदिन्छन सकी नसकी। जे भएनी दर्शकलाई मनोरंजन दिनु न हो। 

दशैँ र तिहार दुवै मनाउने गरेर बिचमा राखिएको कार्यक्रममा खसीको मासु सहितको डिनर पनि उपलब्ध थ्यो। दश डलरमा मासु भात खान पाइने अनि त्यसैमा राजेश हमाल नाचेको हेर्न पाइने भने सी हामि करिब ~150 माइल टाढाबाट गएका थियौ। साएद यति टाढा बाट जाने अरु कोहि थेनन होला। 

हामि पुग्दा ठ्याक्क खानि बेला भा रैछ, लाइनमा बसियो र पेटभरी खाइयो। खानिकुरो मिठै थ्यो। मलाई भनि अलि बढी पिरो भा'थ्यो। भोलि पल्ट गोबर सोत्तर गर्नी बेलामा गारो भएनी नि खान कहाँ छोडीन्छ  र। खै कसरि हो प्राय जसो लाइनमा म अगाडी नै हुन्छु, खानिकुरको? 

मान्छे टन्नै थे। 500 वरिपरी? खाइ सके पछी, हलमा कार्यक्रम सुरु भयो ढिलई भए नि। (त्यो त नेपालीको बिसेसता नै हो  केरे). सांस्कृतिक कार्यक्रम नि राम्रै लाग्यो। स्थानीय कलाकारको प्रस्तुति राम्रै थ्यो।  

नेपालमै नाम कमाएका कलाकारको  पुरै जमघट थ्यो। यति कलाकार जम्मा गर्न नेपालमै नि गार्है होला। दुइ जना नेपालमै चलेका (मैले त पहिले नाम सुन्या जस्तो लागेन) हास्य कलाकार। पुरानो पुस्ताकी चर्चित गाइका मिरा राना। अनि एक जमानाको हिट हिरो सरोज खनाल। अहिले सम्मकै (भनम न) सुपरस्टार राजेश हमाल। केहि वर्ष अगाडी सम्मकी नम्बर एक हिरोनी र अहिले पनि सुन्दरी करिश्मा। अनि कार्यक्रम संचालन जय प्रकाश रिजाल। नेपालका एफ एम मा कार्यक्रम चलाउथे, यिनी नि यतै आएछन जस्तो लग्यो।  सबै एक से एक। 

अरु त ठिकै हो, तर राजेश हमाल र करिश्मा प्रतिको क्रेज देखेर मलाइ खुब अचम्म लाग्यो। अमेरिकामा सेटल भैसकेकाहरु, अति हुर्किदै गरेका नया पिडिका केटा केटीहरु नि उनीहरु संग फोटो खिच्न मारी हत्ते गरेको देखियो।  आफ्नो भनेको आफ्नै हुन्छ भनेको यहि होला। अरु त नाचेको, नाटक गरेको हेरियो, राजेश हमालको चाइ के हेरेर रमाइलो माने होलान। डान्स? तेस्तो नि डान्स हुन्छ? त्यै पनि क्रेज छ यी बूढा नायेकको।

राजेश हमाल 

सरोज र करिश्मा 

lauredai meets bloggerdai

lauredai (left) with bloggerdai (right) at a Nepali restaurant
in Nederland, CO

Last weekend, I met bloggerdai (Nabin) in Boulder, CO. He is a long time (>10 yrs now) friend of mine. This meeting was after more than a half decade. Both of us have gone through lots of changes in personal and professional life.

Bloggerdai introduced me to this blogging world. He is one of the active Nepali bloggers writing from USA and has contributed in bringing Nepali bloggers around the world together. He maintains following active blog sites: 

http://www.nabinkm.com/, 

http://www.ajabgajab.blogspot.com/, 

http://www.webloggerdai.blogspot.com/, 

http://www.usefulcodes.blogspot.com/

We had little talk about blogs, some about our future career plans and obviously about Nepal. We had lunch and dinner together and both of us were accompanied by our  better halves and family friends. On Saturday morning we took a short road trip to Nederland (mountainous (8200 ft) small town west of Boulder and visited a Hindu temple.

bloggerdai on white Rav4, on the way to Nederland, CO

It was nice to meeting to him. 

बोका हैन कुभिन्डो

घुमी फिरी दशैँ आयो। यो पर्वको एउटा महत्वपूर्ण पाटो भनेको टन्न मासु खानु नि हो। संस्कृतिकै रुपमा बिकास भै सक्यो। अघि पछी महिनाको एकपटक मासु खानेले नि दशैको सेरोफेरोमै कम्तिमा 2-4 छाक त खान्छन होला। कसैले अरुले काटेको किनेर खालान अनि कतिले सिंगे काटेर खालान। अझै देबीको मन्दिरमा लागि बलि चढाएर। मेरो बिचारमा बोका बलि चढाएर कुनै धर्म हुने हैन। तर पनि मान्छेको आफ्नो विश्वास न हो, गर्छन। तर धेरैले पुजा गर्छन, बलि चाइ कुभिन्डोको। त्यस्तैमा हाम्रो परिवार नि पर्छ। बोका नचढाई कुभिन्डो चढाएकोले केहि फरक परे जस्तो लागेको छैन अहिले सम्म। 

हुनत हाम्रो परिवार त्यति धर्म प्रति आस्था राख्नेमा पर्दैन। त्यस्तै स्कुलिंग भयो अनि त्यस्तैमा हुर्कियो। तर पनि बोका बलि नदिने हाम्रो परम्परा हो। न दशैमा न कुल पुजा (देवाली) मा। हुनत सन्यासी खलक भएर होला यस्तो परम्परा भएको। अन्य केहि सन्यासी परिवारले जनावर बलि दिने गर्छन। धार्मिक रुपले हो वा गरिबीको कारणले हो यस्तो भएको त्यो खोजबिनको बिसय होला। यस्तो किन भन्न मन लाग्यो भने, हाम्रो गाउमा धेरै जस्तोले गरिबीकै कारणले बलि दिन सकथेनन। 

कारण जे भएनी, नेपालमै पनि धेरै जसोले बोका बलि दिन्छन जस्तो लाग्दैन। अघि भने कि हाम्ले कुभिन्डो बलि दिन्छम भनेर। बलि दिने बिहानै एउटा कुभिन्डो खोज्नु पर्थ्यो। कुभिन्डो घर वरी परि हुन्थ्यो। किन कुभिन्डो नै रोजाइमा पर्यो होल्ला कुन्नि? तर कहिले काही कुभिन्डो भएन भने, घिरौलो अथवा अरु तेस्तै तरकारीले पालो पाउथे। कुभिन्डो अलि डल्लो हुने हुनाले त्यसलाई बोका जस्तो बनाउन, काठका साना झिझा चारवटा घोचेर खुट्टा बनाउथिम। जब त्यो आफ्नै खुट्टाको भरमा उभिन्छ, अनि भेट्नो लाइ टाउको मानेर अक्षेताले पुजा गर्यो। त्यसपछि त्यसलाई काट्यो, दुइ टुक्रा हुन्छ कुभिन्डो। न घर भित्र (पुजा गर्ने ठाउँ) मा रगतको खोलो बग्यो न फोहोर। केटा केटि लाइ नि मानसिक रुपमा असर नगर्ने।  

यदि तपाईलाई बोका बलि दिन मन छैन तर आफ्नो परम्परालाई जोगाइरन मन छ भने कुभिन्डोको आइडिया गजब हुन सक्छ।

Dance your PhD

कुनै पनि अनुसन्धानको नतिजा सार्बजनिक गर्नु अत्यन्तै महत्वपूर्ण हुन्छ। हार्बड बिश्वबिध्यालयका प्रख्यात रसायनशाश्त्री प्रोफेसर व्हाइट्साइड् ले भन्ने गर्छंकी सार्बजनिक हुदैन भने त्यो अनुसन्धान नगरेकै सरह हो। यी प्रोफेसर संसारकै जीवित मध्ये ठुला बैज्ञानिक (living chemist with highest H index) मानिन्छन। मुख्यतया अनुसन्धानको नतिजा सार्बजनिक गर्ने भनेको सम्बन्धित जर्नलमा प्रकाशित गर्नु हो। यसरि प्रकाशित भै सके पछी सम्बन्धित क्षेत्रमा काम गर्ने अन्य वैज्ञानिकले आफुले गरेको अनुसन्धानले मान्यता पाउनु पनि हो। त्यसै गरि कन्फेरेंसमा प्रिजेन्टेसन गरेर पनि आफ्नो कामको बारेमा व्याख्या गर्ने गरिन्छ। कसले कस्तो र कति अनुसन्धान गरेको छ भन्ने नाप्न उसले कुन जर्नलमा कति वटा  पेपर प्रकाशित गरेको छ हेरेर नापिन्छ। तर यी दुवै प्रक्रियाले सम्बन्धित क्षेत्रका बिज्ञलाइ मात्रै हुन्छ। सामान्य जनताले नाबुज्ने भाषा। अनुसन्धानको अर्को पाटोमा सर्ब साधारणलाइ अनुसन्धानको फाइदाको बारेमा बुझाउनु पनि त्यत्तिकै महत्वपुर्ण छ, नेपालजस्तो देशमा अझै बढी। 

खेतमा आलु लगायो भने आलु खान पाइन्छ, ब्यांकमा काम गर्यो भने पैसो चलाउन र कमाउन पाइन्छ तर यो ल्याबमा अनुसन्धान गरेर के पाइन्छ भन्नेहरु धेरै भएको देश/समाजमा ठुलो ठुलो र कम्प्लेक्स अनुसंधानको कुरो बुजाउन निकै गाह्रो छ। 

लेखन भन्दा फोटो र फोटो भन्दा भिडियोले भन्न खोजेको कुरो सजिलो संग बुज्न सकिन्छ। आफुले बर्षौ लगाएर गरेको PhD अनुसन्धान एउटा पाँच मिनेटको भिडियोमा नृत्यको माध्यमले देखाउन पर्यो भने कसरि होला? 

केहि वर्ष अघि देखि प्रतियोगिता भै रा छ। सर्बसाधारणले बुज्ने गरेर नृत्यको माध्यमले आफ्नो PhD अनुसन्धानको बारेमा ब्याख्या गर्ने। यसपालिको प्रतियोगिताको नतिजा बाहिर आएको छ। तलको भिडियो हेरम है त प्रथम भाको भिडियो। संयोगले यो रसायानाशास्त्रकै परेछ। 

A super-alloy is born: The romantic revolution of Lightness & Strength from Peter Liddicoat on Vimeo.

अरु यस्ता भिडियो हेर्ने भए यहा क्लिक गर्नुस।

मैले नि सोची रा छु आफ्नो PhD लाइ कसरि डान्स गराउने होला भनेर। पक्कै नि यो धेरै गाह्रो छ। कुनै नेपालि तरिकाको नांचमा आफ्नो PhD व्याख्या गर्न पाए त क्या मजा हुदो हो गाठे।

यौटा नया जर्नल सुरु भा'रैछ, जसमा ठुला ठुला बिज्ञान भन्दा पनि गरेको कामको process को भिडियो पनि बनाएर प्रकाशित गर्नु पर्ने। Journal of Visualized Experiments. मलाइ त यो जर्नल खुब मन पर्यो। 

जाडो सुरु हुन थाल्यो है यता त।

अलि हप्ता भयो नलेखेको। धेरै कुरा भै'रा छन्। आफ्नो व्यक्तिगत जिन्दगि, स्थानीय समुदाए, बसेको देश र आफ्नो देशमा। ति सबै कुरा मात्रै कति गराई भो र। सबैलाइ थाहै छ भन्ने मेरो अनुमान हो। यता तिर भने अब जाडो  सुरु हुन थाल्या छ। नेपालमा दशैँ आउन लाग्दा हुन्छ नि चिसो चिसो बिहान बेलुकी, हो तेस्तै तेस्तै। अलि रमाइलो लाग्छ मलाइ त। बिहान स्कुल जादा र बेलुकी फर्किदा ठिकै खालको ज्याकेट लाउनु पर्ने खालको जाडो। हुनत यो ठाउमा चिसो कुनै नौलो कुरो हैन। भन्ने गर्छन मान्छेहरु कि यो ठाउमा प्रत्यक महिना नै हिउ पर्छ। तर यो वर्ष तेस्तो भएन। पुरै अमेरिका नै यो वर्ष रेकर्ड सुख्खा भयो रे। हिउ कम पर्यो अनि परेको पनि गर्मि बढेर चाडै पग्ल्यो। 

अलि अलि भएका हरियो परियो पनि अब सुकी सक्यो। क्याम्पस ओरिपरी हरियो बनाउन यिनले कम्ता दुख्ख गर्या छैनन्। जति गरे नि जाडो चढे पछी त के लाग्छ र? फूलहरु झरे पातहरु ओइलाउन थाले। फूलमा  भुल्ने मौरीहरू नि आफ्ना आफ्ना दुलो भित्र पस्न थाले वा मर्न थाले। तर पनि क्याम्पस ओरिपरी केहि फूलहरु बाकि छन्। अस्तिको सनिबार, यहाका चेलीहरु तिज मनाउन ब्यस्त  म दिनभरी ल्याबमा यता उता गरेर फर्किदा क्यामेरा बोकेर फुल र मौरी खोज्दै हिडे। मैले खिचेका केहि फोटो हेर्नुस है त अब। 

यो क्याम्पसको आगन भनम न। समर भरि खुब राम्रो देखिन्छ। यौटा भनाइ छ कि, मान्छे हरु समर देखेर घर किन्छन यो सहरमा बस्ने हिसाबले तर जब हिउद सुरु हुन्छा अनि अर्को समर नदेख्ने गरि झिटी गुन्टा बोकेर हिद्छन। 

यो फूललाइ फोकस गरेर खिचेको। पछाडिको ब्याक्गराउन्ड बलर गरेको।

अर्को फूल। 

फोटो मिलाउने सफ्टवेर प्रयोग गरेर केहि भाग बाहेक अरु लाइ सेतो/कालो मा चेन्ज गरेको। 

माथिको फोटो जस्तै गरेको। मौरीले फूलको रस चुस्दै छ। फेसबुकमा राखेको यो फोटोमा एकजना साथीले न फूल न भमरा फोकस भा' फोटो भने। अलि अलि साच्चै होला। 

उही प्रयोग अर्को जातको फूलमा। 

यस्तै अरु फोटो मैले 500px.com भन्ने वेब साइट मा राख्ने गरेको छु। मन लाग्यो भने यो तलको लिंकमा किलिक गरेर हेर्नुस।

http://500px.com/BasantGiri

Wyoming-Utah-Nevada-California-Arizona-Wyoming loop

I was out of town for past 2 weeks or so. That’s why you have not seen any activities here. However, I have brought plenty of blogging material for you. Not sure how much time would allow me to write. In last week of July, I travelled to make a loop covering Colorado, Wyoming, Utah, Nevada, Arizona and California. You can see my road trip on the photomap. I am not going to tell you everything  about the trip in this post rather I will highlight the route and major attractions, so that it may give you some idea if you are planning similar road trip on this area.

1. I picked up my friend and his wife from DIA and drove them to Laramie, Wyoming.
2. Our road trip began from Laramie, WY early morning. I took them via scenic highway 130. This highway takes through snowy mountain range which is close to Laramie and is one of the major attractions here. Windy, narrow road in the mountain. Can see beautiful lakes and mountain scenery. Finally we merged into I 80 and reached Salt Lake City (SLC), Utah.
3. Our hotel was near airport. SLC was not our major focus. We called our friends and let them lead the local tour. We just had couple of hours to spend. They took us to the Capitol Hill building, the mountain. From this mountain, one can see whole SLC and the salt lake. Came down to Temple Hill, spent some time there and went up to the University of Utah campus drive through tour. Had dinner at friend’s house. Went to hotel ~11pm.
4. Day 2 started early morning. Drove ~6 hrs to Vegas. Right after leaving SLC, saw beautiful Utah lake. Other than that there was not much to enjoy. Reached hotel in downtown (middle of downtown and strip). After refreshing, team headed to the strip area. Parked car on “Caesar Palace” hotel. Parking in this hotel is free and the location is ~middle of the strip section Vegas. Spent much time before lights started to come in this hotel casino. It was really fun. One recommendation: reserve hotel little bit away from downtown, drive to this free parking place and enjoy your night. This way you can save $$ on hotels. 
5. Day 3 started heading towards Los Angeles. Because LA is ~6 hrs away from Vegas, we decided to visit Huntington Beach. Spent couple of hours on the beach. Our destination was at San Diego. Driving on the side of Pacific Ocean was a real fun. If you have more time, you can visit zoo and water world in SA.
6. Day 4 was mostly spent on Universal studio. We reached there ~9am and came out ~6pm. Finished most of the shows and rides except transformer. If time permits, one can spend couple of more days in LA. Stayed at Bristo, CA that night. We were not sure where to stay and because of that had not booked hotel. I called hotel.com and asked the guy to book a hotel for me. It worked. Alternatives: can call directly to the hotel, may save some extra $$$. 
7. Day 5 was driving through Grand Canyons. Visibility was not the best but saw most of the canyons. You could spend more time if you are interested in helicopter ride, hiking, biking etc. Stayed at Blanding, UT that night. Also booked hotel via hotel.com. 
8. Day 6 was just driving on I 70 most of the days. Saw bit of Arches NP. Came across beautiful mountains on Colorado which has best sky locations and corresponding towns. Finally arrived Denver downtown and then to DIA.

Soccer Brings Nepali Community Together in Laramie Wyoming

I wrote this piece of news for University of Wyoming news. It was released as UW news on July 18 with minor editing.

The text reads as follows.

July 18, 2012 — Far from home, a group of University of Wyomingstudents from Nepal enjoys the cool summer evening playing soccer on the recreation fields on the east end of campus.

The 20 or so Nepali students join a few locals and other international students in spirited games. About 50 students from Nepal remain in Laramie during the summer.

“Laramie has one of the most beautiful summers anywhere, and playing soccer is a great outdoor activity,” says Basant Giri, a Ph.D. student in chemistry. He says students can play in the evening and still have time to do research and class assignments.

Soccer is one of the major games played in Nepal, and Giri says the Nepali football team is one of the best in south Asia.

“We play outdoor soccer during the summer and indoor volleyball during winter,” says Loknath Adhikari, a Ph.D. student in atmospheric science.

Team leader Pradeep Neupane adds that these group games enhance friendship among the community members. Additionally, the students sometimes organize outdoor picnic and potluck events around Laramie.

When they aren’t playing, the Nepali students watch soccer on TV, and got together to view EuroCup 2012 and the 2010 World Cup.

“I believe every Nepali loves soccer,” says one of the team leaders, Sankar Tamang, former president of FNUW (Friends of Nepal at University of Wyoming).

He says FUNW organizes talk programs, offers welcome and farewell events for its members, celebrates their new year in April and sponsors big festivals during September and October.

Recently, UW has started a collaboration with Nepali universities and research centers to exchange knowledge and train students and faculty members.


Some soccer pictures from my lens below.

जंगली भालु संगको जम्का भेटहरु #bear

-सुष्मा

मेरो कार माथि रमाउदै भालु। 

यसपालिको मेरो research field trip मा दुइ वटा भालु संग जम्का भेट भयो। यो भन्दा अगाडी पोहोर साल Yellowstone NP घुम्न जादा बाटो बाट अलि माथि चरी रहेको Grizzly bear देखेको थिए। यसपाली भने निकै नजिक बाट अवलोकन गर्ने मौका मिल्यो। 

यो समरमा म अनुसन्धानको लागि पटक पटक अमेरिकाको वायोमिंग राज्यमा रहेको  बिस्वकै प्रख्यात रास्ट्रीय निकुन्जमा जानु पर्ने छ. पहिलो पटक एक महिना अघि जादा पनि बाटो नजिकै black bear देखिन्थे। गाडी भित्रै बाट हेर्यो वा दुरबिन ले हेर्यो वा गाडी बाट ओर्लेर हेर्यो। पहिलो यात्राको बारेमा मेरा बुढाले टन्नै कथा लेख्या छन्। यहा क्लिक गर्नुस पढ्ने मन लाग्यो भने। यो दोश्रो पटकको यात्रा थियो। अझै त्यति नै पटक जानु पर्ने छ.

यति टाढा गाडी चलाएको यो मेरो पहिलो पटक थियो। करिब ३७० माइल  गाडी चलाउन मलाई साढे सात घण्टा लग्यो। यो यात्राका धेरै नै अबिस्मरनिय क्षणहरु छन्। जागर लाग्यो भने र फुर्सद भयो भने कुनै दिन लेखुला।

तेस्रो दिन अली थोरै हिद्नुपर्ने ठाउँमा गएर काम गरेर फर्किदै थियौ. बेलुकीको करीब साँढे सात बजे हामी २ जना मात्रै थियौ, जंगलको बाटो फर्किदै थियौ. अचानक रुखको हाङा भाचेको जस्तो आवाज आयो। Elk (एक किसिमको जरायो) हो की भनेर हामिले एक्छिन हल्ला गरेम and हिंड्न थालेम। यो ठाउमा हिड्न हाला गर्दै/ आवाज निकाल्दै गर्नु पर्छ जंगली जनावरलाइ आफ्नो बाटो बाट भगाउन। अलिकति नजिकै पुगेर हेर्दा त ग Grizzly bear पो रैछ। Bear मध्य निकै आक्रमक र मानिष सँग नडराउने यो भलु निकै ठुलो पनि हुन्छ। त्यो भालु र हामि बिच केवल ~२० फिटको दुरी थियो होला। खुब डर लाग्यो। तर पनि सतर्क हुदै हामी दुवै जना एक्छिन रोकियेउ. भालु सँग जम्काभेट हुँदा कहिलै पनि आतिएर हल्ला गर्ने अथवा दगुर्ने गर्नुहुदैन। त्यस भालुले हामीलाई हेर्यो आनि हाम्रो आँखा जुध्यो। हुन त पहिले पनि धेरै पटक भालु देखिसकेकी थिए तर तेति खेर गाडी नजिकै हुन्थ्यो अनि अरु मानिष पनि संगै हुन्थे, तर यसपटकको अली भिन्न थियो। तेति नजिकै बाट जंगलमा भालु, त्यसमा पनि Grizzly देख्दा एक्छिन चाँही डर लाग्यो। हामि दुवैले आ-आफ्नो bear spray निकालेउ। Bear spray नबोकि यो क्षेत्रमा हैकिंग गर्न मनाही छ. यो spray पिरो खुर्सानीको धुलोले बनेको हुन्छ। अनि भालु अलि नजिकै भए मात्र छार्क्यो भने प्रभाबकारी हुन्छ। त्यो पनि उसको आँखामा पर्ने गरि। हामि पुरै पोजिसन लिएर bear spray छर्न लाइ तयार हुदै गर्दा. केही बेर हामिलाई हेरेपछी भालु आफ्नो काम गर्न थाल्यो अनि हामी पनि बिस्तारै आफ्नो बाटो लगेउ। गाडीमा आइसकेपछी चाँही रमाइलो लाग्यो। 

पांचौ दिनको काम सकेर death canyon को पार्किंग लट फर्किदै थियौ.  त्यहा त एउटा black bear यता उता पो गरि रहेको रैछ। यसो हेर्दा बच्चा पनि हैन तर बयस्क पनि नभैसकेको जस्तो थियो। खाना नपाको हो कि जस्तो। पक्कै पनि मेरो बिचारमा त्यसले त्यहा रहेका गाडीमा शायद खाने कुरा खोज्दै थियो। मैले त्यसको भिडियो खिच्न सुरु गरे। पार्किंग लट मा अरु पनि गाडी रहेका र अरु 4-5 जना मान्छेहरु भएकोले तेती डर लागें। त्यो भालु मेरो कारको नजिकै आयो। मा अलि दरले गाडी भित्र गए। त्यसपछि त्यो जन्तु त गाडीको अगाडिको सिसा बाट भित्र हेर्दै हात पो हलाउछ. अनि फेरी एक छिनमा त्यहा बाट हटेर कता गयो होला भनेर हेर्दै थिय, गाडी बेस्सरी हल्लियो। खासमा त्यो भालु त गाडीको छत् मा चढेछ, र मैले हेर्दा हेर्दै तल झर्यो। उक्त क्षण निकै रोमान्चक पो लाग्यो। यस्तो क्षण कमै मान्छे लाइ आउछ जस्तो लाग्यो। उक्त भालुको भिडियो हेर्नुस है त. 

पछी realize भयो कि हामीले उक्त भालुलाई त्यहाँबाट भागौनुपर्थ्यो. किनकि भालु पल्कियो भने पछी कुनै time मा मानिषलाई आक्रमण गर्छ भनेर फोरेस्ट department ले तेस्ता  भालुलाई मार्ने रैछन। हजुरहरु कहिलै तेस्तो situation मा पर्नुभयो भने आफु careful हुनुहोला अनि भालुलाई धपौनुहोला, सो नै भालु and people को लागि उत्तम हुनेछ। अब तेस्तो केहि भयो भने म पनि तेस्तै गर्नेछु।   

How did I come to Science?

I came to science not because of any person, incident, tv shows or movies, science article like most of the people in developed countries. It was because of two reasons: 1. I was talented among my classmates during my high school and 2. Our society had a belief that talented students must go for science to have better job/life in future. I was not an extraordinary individual. I was a normal student and just followed my communities belief. 

My story is the story of thousands of students of my generation in Nepal (I guess all developing countries), where choosing a profession is driven by need rather than interest. Last week (Friday 6th, July), prestigious science magazine published my opinion as "Letters to Editor" on "a specific experience and how it changed their science, training, or career goals" along with 13 others on print version and some more with detail opinion on online version. They selected mine out of more than 100 submissions. They might have found mine as an unique opinion that brought me to science. 

जुत्ता भित्र हिउ छिर्यो।

  

समरमा हिउ देख्ने वा खेल्ने हो भने वायोमिंग राज्य घुमे हुन्छ. करिब एक महिना पहिले भरियाको काम गर्न टेटोन गाको बेलामा paint brush canyon कों हो यहि ठाउँ बाट फर्किन पर्या थ्यो। करिब 8000 फीट अग्लो छ यहा. योजना 12000 सम्म जाने थियो तर यो हिउ ले गर्दा फर्किन पर्यो। एक किसिमले त ठिकै भयो, हिड्न परेन। फर्किने परे सी के गर्ने भन्दै माथि तिर हेर्दै गरेको एउटा आइडिया आयो। उफ्रेर फोटो खिच्ने। क्यामेराले मिलाएर खिच्यो भने निकै माथि उफ्रे जस्तो फोटो निस्किन्छ। अनि झ्याम खिचियो यो माथिको फोटो। उफ्रिन त उफ्रे तर जुत्ता भित्र हिउ पस्यो। क्या झ्याउ लाग्ने चिसो। 

Old Faithful Geyser Eruption Live

Look at this video I captured during our recent trip to Yellowstone NP, WY. This Old Faithful is the most predictable geographical feature on earth. Water erupts almost every 91 minutes. Last year we missed it. When reached this place, it had just erupted and we didn't have time to wait another one and half hour. This year we were lucky. We just had to wait ~15min. Details of this phenomenon can be found in wikipedia.

बाठो खरायो।

हिउ पग्लेर समर सुरु भए पछी जता ततै हरियो घास पलाएको छ। जसले सबै जसो प्राणीलाइ खुशी बना' हुनु पर्छ। त्यस मध्ये पनि सबैभन्दा बढी खरायो खुशी भा'को हो कि झैँ लाग्छ। साना बच्चा हेर्दा हेर्दै ठुला भैसके। बेलुका तिर बाहिर निस्किदा तिनीहरु आफ्नो सुरमा घास खान ब्यस्त हुन्छन। यता उता उफ्री रा हुन्छन। एकदम चटारो छ। समरको सुरुमै बच्चा जन्माइसके। यी जन्मेका बच्चा अब ठुला हदै छन्। र हिउद सुरु हुने बेला सम्म आफै जिबन बिताउन सक्षम हुनु पर्नेछ यिनलाई । हिउद भरि यी जन्तु देख्न गाह्रो हुन्छ। दुलो भित्र पस्छन। त्यो समय मा यिनीहरुको फिजिओलोजी कसरि चल्छ त्यो त मलाइ थाहा भएन। तर कुनै कुनै खरायोले हिउदको लागि खाने कुरा जम्मा गर्ने रैचन। तलको भिडियो हेर्नुस। यो खरायो हाम्रो झ्यालबाट ठ्याक्क बाहिर हेर्दा देखिन्छ। 

रुखको फेद मुनि यसको घर जस्तो छ। अनि छेउकै घास काट्दै मुखमा बुजो पार्दै दुलोमा लगेर राख्दै फर्केर आउदै फेरी तेही काम गरेको गरेई छ। कि त हिउदको लागि जम्मा गरेको होला कि त वर्खर जन्मेको बच्चालाई खुवाउन होला। 

"मेरो रिपोर्टमा" "मेरो अन्तरबार्ता"

मेरो रिपोर्ट ले यो साताको सुरु तिर मेरो अन्तरबार्ता छाप्यो "साताको ब्लगर" भन्ने स्तम्भमा। अघिल्लो हप्ता एउटा इमेल आयो प्रश्नहरुको लिस्ट सहित। पछी अरु थप 2 इमेल पनि आए थप प्रश्नहरु बोकेर। मनमा लागेको कुरो उत्तरमा

लेखिदिए। ब्लागिंग मेरो पेशा हैन। मैले किन लेख्छु भन्ने बारेमा एउटा पोस्ट नै टासेको थिए केहि समय पहिले। यो भन्दा अगाडी रेडियो नेपालको "प्रदेशमा मेरो देश" नामको कार्यक्रमको लागि बबिता खनालले अन्तर्वार्ता लिएर प्रसारित पनि भएको थियो। मैले आधा मात्रै सुने। नेपालतिर केहिले सुनेको जानकारी गराउनु भएको थियो। तर त्यसको प्रतिलिपि पाउने सकिन। यो पोस्टमा मेरो रिपोर्टमा प्रकाशित भैसकेको अजिता सिग्देल ले लिएको मेरो अन्तर्वार्ता जस्ताको तस्तै। 

मौरीघाट, देउखुरी, दाङ घर भएका वसन्त गिरी हाल अध्ययनको सिलसिलामा अमेरिकाको वायोमिङमा बसोबास गर्दै आएका छन । उनी रसायनशास्त्रमा विद्यावारिधी गर्दै छन ।  आफ्नो परिवारमा बुबा, आमा, श्रीमती र दिदी, बहिनीसँग बस्दै आएका वसन्त विभिन्न ठाँउको भ्रमण गर्न रुचाउँछन । विगत केही बर्ष देखि फोटोग्राफीमा पनि चाख लागेको उनी बताउँछन । मनको बह पोख्ने माध्यमको रुपमा ब्लगिङ गर्न सुरु गरेका वसन्त समय, परिस्थिति हेरेर विभिन्न विषयवस्तुमा ब्लगिङ गर्ने गरेका छन । ब्लगिङ गर्न निकै रुचाउने वसन्तलाई हामीले यसपालीको साताको ब्लगरको रुपमा प्रस्तुत गरेका छौँ : अब हामी ब्लगिङ कै कुरा गरौँ । कहिलेदेखि ब्लगिङ गर्न सुरु गर्नुभयो ?  मैले ब्लग सुरु गरेको करिब पाँच वर्ष हुन लाग्यो। सन २००७ को जुलाई महिनाको अन्त्य तिर पहिलो पोस्ट गरेको रहेछु। तपाईंले  ब्लगिङ  नै  किन  रोज्नु  भयो ? मैले ब्लग सुरु गर्दाताका यसको निकै बाढी नै आएको थियो कि जस्तो लाग्छ मलाई । मेरो साथी नबिनले जानकारी गराएपछि म पनि ब्लगिङ संसारमा पसेको हुँ । सित्तैमा आफ्नो मनको कुरा, विचार अरुलाई बाँड्न पाउने भएपछि किन नगर्ने भनेर ब्लगिङ गर्न थालेँ ।

162 pageviews today: my stats

I am not sure whether its true. And no idea how they generate these numbers. 162 pageviews today is pretty impressive.

भरिया दाईको न "बिसाउने" भारि

भरिया दाईको "बिसाउने" भारि
सुनमाया बिसाउने चौतारी

यस्तो गीत छ नी यौटा फेमस। मेरो चाइ बिसाउने भन्दा नी नबिसाउने भनम जस्तो। अस्तिको हप्ता भरियाको काम गरियो। हाइकिङ ब्यक्प्यक भरि सामान् भर्यो अनि डांडा कांडा उकाली ओराली गर्यो। पांच दिन सम्म करिब पांच घन्टा प्रत्यक दिन्। उकालो चढेर फर्किदा सामान् पनि काम हुँदै जान्थ्यो। हुनत यस्तो काम हाम्रो देशका लाखौंको दैनिकी नै हो। तर पनि आफूले नगरेको काम गर्दा गार्है हुने। कति खैरे पनि देखिन्थे, तर उनिहरुको आफ्नै चाहना ले। यसरी हिंडेको धेरै बर्ष पछि थियो। एक पटक सानैमा प्युठान गएको थिए, दाङ को बाटो हुदै बुवा सङ। दाङ बाट अली पर सम्म बसमा त्यसपछि तीरामको ओरालो हिडेर र दहखोला सम्म हिंडेको छु। तर भारी बोक्न पारेको थेन। भारी नबोकी त अर्को पटक पनि भालुबाङको बाटो २ दिन हिडेर दहखोला पुगेको छू पचास सालको बर्खा मासमा। अनि ५५ हो की ५६ साल तीर दहहोला देखि नारिकोट सम्म रेकम र शिव अंकलहरू सँग हिंडेको छु। त्यसको मजा छुट्तै थियो। तर भारी बोकेर पनि नहिडेको त हैन। स्कुल पड्ने ताका घासका भारी खेत बाट होस् वा बन बाट होस् सकी नसकी बोकिन्थ्यो/ बोक्न पर्थ्यो। बन बात दाउराका भारी पनि कति बोकियो कति। तर त्यो एकादेशको कथा भैसकेको स्थिति हो। 

एक्कासी अस्तिको हप्ता भारी बोकेर उकाली ओराली गर्दापो गार्हो भयो नि। सुरुका दिनहरू खासगरि। त्यसपछि भने बिस्तारै बानी पार्न थाल्या थ्यो, काम सक्क्यो र फर्कियो। उक्त भारी बोकाइको बिस्त्रित कथा यहा अङ्रेजी मा लेखेको छु, जागर लाग्यो भने पढ्नु होला। अहिले भने हाइकिङ गर्दाका फोटोहरु। 

Hello from Grand Tetons NP

Its so beautiful looking sun set on the Tetons from the cabins on the side of Jackson lake. We just arrived here for a field trip and will be staying here for more ~10 days. There is some snow on the Teton tips. Weather is so nice. Warm enough. Sunny. Green every where. 

I will try to write everyday activities here in this post. Please follow this post.
-Basant
-----------------------------------------------------------------------------

Day1 (06/01/12): Laramie to Jackson Lake

We came from Laramie via I-80 to Rawlings and then HY 287. Driving on 287 especially around Wind River and later on when we were approaching to the Jackson lake area (where Grand Tetons are located) was just awesome. Wind River area is famous for indigenous people of the USA-the Red Indians. This place has "reserve area" for those who have been staying in this area for generations. And, it is also a famous tourist destination these days. We didn’t stop by Wind River reservation but it is on my list of one of ‘to visit places’. There are spectacular views of colored little mountains or hills. And, these hills have interesting structures on them which may be because of the strong wind.

around Wind River

When we were approaching close to the Tetons, the view was even more spectacular. As it was the evening time, the green jungle (conifers), the whole landscape, small rivers or creeks, and the on the background the Tetons were amazing. In addition to these beauties that this place has, we were lucky enough to witness a bear grazing on the side of the road on the very first day of our visit to the Tetons. I took a picture and am sharing with you. My camera doesn’t have a telephoto lens that’s why I couldn’t zoom in enough but you still see in the picture below. It is a brown colored. I am not sure whether it was a black or brown bear. It was a small one though. Later on, when I talked to NPS-UW research center officials, came to know that this creature is roaming in this area for few days. There are posting on the road to make you aware that bears are around. Interesting thing to me was that that bear didn’t care about human activities. Many cars were pulled over the road and so many people watching it, but it looked like nothing is happing. My guess is that it is just used to such things.

Bear

I was in this place last summer also. That was just for touristic visit. But, in this visit I have some responsibilities as a assistant to the research team. And, we are staying on NPS-UW research center cabins. I will write about the service it provides for researchers in upcoming posts. Today, I just want to mention one thing. That is its prime location. This center is just on the side of Jackson Lake. On one side of the lake, this center is located and on the other side of the lake are Grand Tetons. I can see the spectacular views of these mountains through my cabin window. It is really beautiful. These mountains still have snow on them which adds to the beauty. Also, just now we saw a deer (no idea which type) in front of our cabin. So good.

Jackson Lake and the Tetons

Okay, this much for now. We have to prepare for tomorrow’s trip to the death canyons. Good night. 

Very limited access to internet. Will upload more photos and videos in coming days.

Day2 (06/02/12)-From Death Canyon

Prof Dillon with his PhD student Susma in their
study site

As I mentioned you in day 1 writing, I am here to help a research team from University of Wyoming. This research team, headed by Prof Dillon, aims to collect different bee species in this location to understand the effect of changing climate on bee physiology. Today morning we headed to one of the study sites-the “death canyons”. This study site is about 45 min drive toward south from the research station. After parking our car on the parking place around 8:30am, we loaded our study gears on our back and started hiking up. This hiking trail goes little up and reaches to a ridge from where you see a fabulous view of Phelps Lake. This lake receives snow melt water from death canyons-I guess somewhere from Alaska basin (not sure). On the side of Phelps Lake, we set up our bee collection cups. This is our site #1. We have three sites on this canyon at different elevations. We then moved to another site. After we reached around 8500 ft, the hiking trail was blocked with snow and the vegetation there was just emerging which didn’t favor our goal and we decided to come back. We had our lunch at this place. Down the hiking trail, the snow melt river is flowing down with all white water and too much noise that it was difficult to even hear our own conversation. Looking up on both sides of the trail were the big stony mountains (with very little vegetation and snow on them) and towards way back to the trail was a whole scenery of mountains, a river flowing through a narrow mountain pass and the Phelps Lake.  It was raining in the morning on the up canyon. But it was wonderful. We descended back to the site#1 and collected bees. And, finally came back after 10 hours work including ~2hrs driving. It was the first time I hiked that long (~5 hrs) on the mountain trails (ups and downs) after ~10 yrs. Now I am tired. The day after tomorrow, we will go to the same location upto ~11000 ft. Before that, we will go to another location-paint brush canyon tomorrow.

2nd bear on the road side!!

And, while driving back to the research center, we saw two bears on the road side. It is amazing to see a single bear can attract so many people. We also saw two moose on the hiking trail. One female moose with its baby was there on the road side. We saw this moose while going to our field on the morning ~8am, and it was still there while we were coming back ~5pm. 

At the research center, one deer was just out side of the library where I have access to the internet was just hanging out. It posed for photographs. And, here it is.

This deer is around our residence at NPS-UW research center.

Day3 (06/03/12)-Hiking at Paint Brush Canyon

Today we went for a hiking on Paint Brush Canyon. Parked our car on the parking lot near String Lake. Today's hike was about 5 hrs in total. We were not able to go farther (above ~8000 ft) because of same snow. Set up cups  for bee collection at two different elevations. We hiked around Jenny Lake also. Hiking around Jenny Lake was a nice one. Part of the hiking trail was blocked by avalanche (not big one though).  We saw a male moose while descending down from the second cup setting site. He was just staring at us. On the way to our research station, we saw at couple of points on the side of road that one bear (I think it is the same bear we have been seeing past three days at this location) and one moose. So many people just pointing their binoculars and cameras. We arrived on the research center ~3pm (early compared to yesterday), had some rest and had dinner at Prof Dillon's cabin. Went to Jackson Lake beach (:)) played a while.

Moose near lower Paint Brush Canyon camping site area

Day5 (06/05/12)-Paint Brush Canyon 2nd time

You may be curious where is day4? No day4 hiking for me. I didn't go for hiking because I had nothing to do in the field. Prof Dillon and Susma went to Death canyon site and I just stayed in the research center and worked on my own stuffs. Day 5 was just a repetition of what we did in day 3. We were just Susma and myself hiking upto lower paint brush canyon camping site where Susma has the 2nd site in paint brush canyon location. Beyond this point, snow is on the hiking trail and no chance of catching bees. While going up in the very morning we were the first on the trail but while coming back we saw couple of more people. In the early morning, it was kinda scary to be the first on the trail. We were talking, whistling, singing songs all the time to make bears go away from our way. I took some pictures from this hiking. Specially the shadows of Tetons and String lake. They came out to be really good. Some pictures from today's hiking......

Susma is processing the ''bees'' at ''lower paint brush canyon site''

Tetons on String Lake 

Day 6 (06/06/12)-Death Canyon 2nd time
Again Susma and I started the hiking early morning ~8am. Nobody on the trail other than us. Made noise to get away from Bears. Saw no animals during the entire 5 hrs hiking except marmots. It was really a cold morning. There were signs of light snowfall in the night. Water on the surface of cups were frozen. The creek coming down from the canyon to the Phelps Lake was making big noise. Took some pictures of the whole landscape, focusing on the same creek and the Phelps Lake. After returning to the research center, we decided to go and see Old Faithful geyser in Yellostone NP. We had missed the eruption of water last year. But this time we were lucky enough to see it and didn't have to wait for long time. Here are some pictures captured today.

Susma processing ''bees'' at Death Canyon site#2

Phelps Lake

This is me at Old Faithful Geyser

Day 7 (06/07/12)-Paint Brush Canyon and back to Laramie

Our initial plan was to return to Laramie on 8th. But we decided to return on today. We just had to go for a 5 hr hiking on pain brush canyon and this hiking was the usual one. NOT much different. Even I didn't carry my camera and finished in 3 and half hour and we were excited to return home. We started our hike ~7:30 in the morning and back to the parking place ~11:00am. And, to Laramie ~6:00pm. Happy to be at home. We completed our mission aimed for this trip. Susma has brought ~100's of bees. I am excited to see her results after she performs lab work. She will go to the same field sites three more times this year.

As a PhD student in Chemistry, I may not have detailed information about UW-NPS research center can offer for you. From my experience from this trip, I can say that it provides an unique opportunity for researchers interested on biodiversity, ecology, climate change research in broad. It provides some laboratory facility along with fantastic housing for researchers. Also, I believe it provides some financial help. You may want to select this area for your field research.